Duygusal Yiyiciler İçin Ozempic O Kadar Etkili Olmayabilir: Araştırma Bulguları

GLP-1 agonistleri—Ozempic veya Wegovy gibi “mucize ilaçlar” kan şekerini düşürerek ve kilo kaybına yardımcı olarak bazı hastalar için önemli sonuçlar verebilir. Fakat yeni bir çalışma, bu ilaçların herkes için aynı etki göstermediğini, insanların aşırı yeme sebeplerinin bunda rol oynayabileceğini öne sürüyor.

Japonya’da 92 tip 2 diyabet hastası, GLP-1 ilaçlarını ilk kez kullanmaya başladıklarında araştırmacılar bu kişileri gözlemlediler. Bugün yayınlanan sonuçlara göre, yiyeceğin kokusu veya görüntüsü gibi dışsal sebeplerle aşırı yemeye eğilimli kişilerin, ilaçlardan uzun vadede daha fazla fayda gördüğü, duygusal sebeplerle aşırı yemek yiyenlere oranla daha fazla olduğu bulundu.

GLP-1 ilaçlarından kimler en fazla fayda sağlayabilir?

“Yeme alışkanlıklarını önceden değerlendirmek, GLP-1 reseptör agonist terapisine kimin en çok yanıt vereceğini tahmin etmeye yardımcı olabilir,” diyor çalışmanın kıdemli yazarı Daisuke Yabe, Kyoto Üniversitesi’nde diyabet, endokrinoloji ve beslenme profesörü. “GLP-1 reseptör agonistleri, dış uyarılara bağlı aşırı yemek nedeniyle kilo alan veya kan şekeri artışı yaşayan bireyler için etkilidir. Ancak, duygusal yeme ana sebep olduğunda etkinlik beklenenden az olabilir.” Üstte yer alan bilgileri söyledi. Dediği gibi bu jestifke bunun işaretini verdiği gibi göstermektedirç.

Takım, katılımcıların vücut ağırlığı ve kompozisyonu, diyet ve başlama esnasındaki kan şekeri ve kolesterol seviyeleri gibi bilgileri toplayarak verileri ortaya çıkardı. Duygusal yeme (olumsuz duygulara yanıt olarak yemek), dışsal yeme (yiyecek çekici olduğu için yemek) ve kısıtlayıcı yeme (kilo vermek için diyet kontrolü) üzerinde yoğunlaştılar. Ancak, aşırı kısıtlayıcı yemenin düzensiz yeme alışkanlıklarına yol açabileceği de belirtildi.

Bir yıl boyunca, katılımcılar belirgin bir şekilde kilo kaybetti ve kolesterol seviyeleri düştü ve vücut yağ oranı azaldı, iskelet kas kütlesi değişmeden kaldı. Kan glikoz seviyeleri iyileşti ancak bu iyileşme istatistiksel olarak anlamlı değildi. Bazı varyasyonlar ise yeme davranışlarına bağlıydı. Tedaviye başladıktan üç ay sonra, katılımcılar daha kısıtlayıcı yeme ve daha az dışsal veya duygusal yeme bildirdi. Ancak yıl sonunda, katılımcılar orijinal kısıtlayıcı ve duygusal yeme alışkanlıklarına geri döndüler.

“Duygusal yemenin, GLP-1 reseptör agonist terapisi tarafından doğrudan ele alınmayan psikolojik faktörlerden daha güçlü bir şekilde etkilendiği düşünülebilir,” dedi çalışmanın ikinci yazarı Gifu Üniversitesi’nden Takehiro Kato, “Duygusal yeme eğilimleri belirgin olan bireyler, ek davranışsal veya psikolojik desteğe ihtiyaç duyabilir.”

Tedavi sürecinde dışsal yeme azaldı

Katılımcılar, yıl boyunca dışsal yemenin azaldığını bildirdi ve tedavi başlangıcında yüksek düzeylerde dışsal yeme bildiren bireyler, kan şekeri seviyeleri ve kilo kaybında en büyük faydaları gördü. Öte yandan, duygusal veya kısıtlayıcı yeme puanlarında başındaki ilaç yararlarıyla 12 aylık işarete kadar bir ilişki bulunamadı.

“Çalışmamız, dışsal yeme davranışı ve GLP-1 reseptör agonist tedavi yanıtı arasında potansiyel bir ilişki öneriyor olmasına rağmen, bu bulgular öncül kalmaktadır,” diye açıkladı Yabe. Buna ek olarak, ekibin çalışması gözlem esastı ve katılımcılar kendi bilgilerini rapor etti, yani araştırmacılar potansiyel bir ilişkiyi ortaya koydular, ancak nedensellik olmadı.

“Gelecekteki büyük ölçekli veya rastgele kontrollü çalışmalar bu ilişkiyi doğrularsa, basit davranışsal değerlendirmeler dahil etmek, tedavi stratejilerini en iyi hale getirmek için değerli bir bileşen haline gelebilir,” diyerek Yabe konuşmasını sonlandırdı.